جهانگیر کرمی اظهار کرد: درمان نکردن لجبازی در کودکان زمینههای پرخاشگری و اضطراب در دوره نوجوانی را افزایش میدهد.وی افزود: لجبازی کودکان به صورت مقابله جویی با منابع قدرت مانند پدر و مادر خود را نشان میدهد، به نحوی که معمولا کودکان خواسته والدین را انجام نمیدهند یا به نوعی برخواسته خود پافشاری کرده و یا عمدا کاری میکنند که می دانند باعث ناراحتی آنها میشود.وی با اشاره به اینکه لجبازی کودکان در بعضی از سنین مانند سه سالگی جزء رشد طبیعی محسوب میشود، افزود: در این شرایط کودک با لجبازی میخواهد اعلام استقلال و موجودیت کند، ولی در صورتی که شدت آن بیش از حد انتظار باشد، نشاندهنده یک اختلال است.
کرمی گفت: لجبازی در صورتی که
باعث به هم زدن روابط با
والدین شود و یا تنش و استرس
زیادی را ایجاد کند به عنوان
اختلال در نظر گرفته میشود.وی
افزود: والدین با رفتارهایی
که دارند و تاثیری که بر
رفتار بد کودک میگذارند و
باعث تقویت این رفتارها می
شوند، در تشدید لجبازی کودکان
تاثیر میگذارند.این روانشناس
اظهار داشت: هنگامی که کودک
با لجبازی خود کاری کند که
والدین به خواستههای او تن
در دهند این باعث میشود که
کودک یاد بگیرد در برابر " نه
" گفتن والدین مقاومت و
لجبازی داشته باشد تا هر زمان
دیگری، به خواسته های منطقی
یا غیرمنطقی خود برسد.
وی با تاکید بر اینکه باید
والدین در برابر خواستههای
غیرمنطقی کودکان خود " نه "
گفتن منطقی و قاطعانه را
تمرین کنند، ادامه داد: اگر
رفتار لجبازی و پرخاشگری کودک
به طول انجامد مطمئنا در
بزرگسالی به ویژه دوران
نوجوانی، فرد دچار اضطراب،
مشکلات پرخطر و پرخاشگری شده
و ممکن است عارضههای دوری از
خانواده و یا فرار خانواده را
از روی تمایل تجربه کند.کرمی
با بیان این که باید با
خانواده درمانی این رفتارها
را تغییر داد، گفت: در گام
اول باید والدین یاد بگیرند
که چگونه با کودک خود و نحوه
برخورد با لجبازی او قدم
بردارند، چرا که اگر این گونه
نشود در دوره نوجوانی باید به
درمانهای مشاوره درمانی و
رفع تنش خانوادگی روی آورند و
وقت زیادی را برای این قضیه
به کار گیرند.